2022. ProgRock; Zoals bij een goede wijn kan een tijdje rijpen ook voor muziek wonderen doen. Het Groningse viertal Galaxy trekt die gedachte alleen wel heel ver door. Liefst 25 jaar lagen de opnames van het album Runaway Men op de plank. De acht nummers zien nu eindelijk het levenslicht en bewijzen het gelijk van hun onverwachte wedergeboorte. Het verhaal achter Runaway Men is bijzonder. In 1997 doken Bart Schwertmann, de broers Ard en Nils Offers en Niels Lingbeek als Galaxy de studio in voor hun eerste album. De band had op dat moment al een aantal goed ontvangen demo-opnames uitgebracht en een doorbraak in de progrockwereld lonkte. Maar zoals dat gaat bij een stel mid-twintigers: het leven kan onverwacht een hele andere afslag nemen. De bandleden gingen hun eigen weg, doken op in andere bands en Runaway Men werd nooit uitgebracht. Een kleine 25 jaar later kwamen de ruwe opnames van het album in handen van David van Hartingsveldt van platenmaatschappij Shaded Moon. Een keer luisteren en hij wist genoeg: dit is te goed om in de vergetelheid te geraken. Een ferme zoektocht naar de originele opnames begon en na een flinke dosis afstoffen, bijschuren en oppoetsen is Runaway Men opnieuw tot leven gebracht. Opener Answers laat direct horen waarom Van Hartingsveldt Runaway Men zo graag uit de mottenballen wilde halen. Een schitterende neo-progtrack met lekker vet aangezette gitaarriffs en een fijne opbouw naar het refrein. Het is ook direct de eerste keer dat de fenomenale stem van Schwertmann je bij de keel grijpt. De zanger had ten tijde van de opnames nog geen idee dat hij een paar jaar later de Soundmixshow zou winnen en anno 2022 de frontman van de legendarische progrockband Kayak zou zijn, maar laat al bij Galaxy horen wat er in het vat zat. Hoewel de muziek van Galaxy behoorlijk stevig is, is de muziek op Runaway Men absoluut melodieus. Look Into My Eyes krijgt bijzonder veel karakter door het fraaie toetsenwerk en de asymmetrische opbouw houdt de track onderhoudend, ondanks dat de lyrics bij vlagen wat dunnetjes zijn. Never The Same moet het vooral hebben van het sterke refrein en de korte, maar fijne gitaarsolo waarmee Lingbeek de spotlights naar zich toetrekt. Dat gebeurt tegen het einde van Runaway Men nogmaals met een instrumentale track, voorzien van de geestige titel Gallery Play.