Voor het eerste studioalbum in vijf jaar is Tindersticks uitgedund tot een trio. Wat gebleven is is de duistere melancholie verpakt in rijk georchestreerde pop. De unieke sound van Tindersticks was ook te danken aan het donkere, soms bijna mompelende stemgeluid van zanger Stuart A. Staples. Dat is nog steeds een bepalende factor, ook al is de verstaanbaarheid van zijn teksten er flink op vooruit gegaan. Qua sfeer doet de plaat overigens ook denken aan de twee uitstekende soloplaten die Staples de afgelopen vier jaar uitbracht. Fijne comeback!